Wprowadzenie do nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego
Co to jest?
Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego, jak jest dziś powszechnie znane, to zbiór nabożeństw rzekomo mających na celu oddanie czci w szczególności Miłosierdziu Bożemu, niezależnie od Jego innych boskich atrybutów. Jest ono w całości oparte na tekście dzienniczka pewnej zakonnicy, siostry Faustyny Kowalskiej (urodzonej jako Helena Kowalski), ze zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce. Siostra Faustyna żyła w zgromadzeniu od 1925 roku, w wieku 20 lat, aż do śmierci w 1938 roku. W trakcie swojego życia zakonnego s. Faustynę nawiedzał duch podający się za Jezusa Chrystusa, komunikując się z nią w formie wewnętrznych objawień (słów lub wrażeń w wyobraźni) oraz ukazując się jej w widzialnej formie i słyszalnym głosem.
W 1931 r. w Płocku odwiedzający zaczęli pouczać o określonej serii nabożeństw. Kościół nie potwierdził ważności wizji. W 1958 r. Święte Oficjum Kościoła Katolickiego w Rzymie stłumiło nabożeństwo, uznając je za non constat de supernaturalite, czyli bez dowodów nadprzyrodzoności, a zatem niegodne wiary. Decyzję tę oparł na wspólnej opinii ówczesnych biskupów polskich, w tym prymasa i ordynariusza diecezji wileńskiej, miejscowego biskupa s. Faustyny, a zatem kompetentnej władzy kościelnej orzekającej o autentyczności objawienia prywatnego (jeśli Święte Oficjum nie wypowie się w tej sprawie).
Polscy biskupi byli jednolicie przeciwni lub sceptyczni wobec objawień i nabożeństwa, a ordynariusz zdecydowanie przeciwny. Nabożeństwo składa się z dnia świątecznego, obrazu, litanii, nowenny, godziny modlitwy i ogólnie wychwalania Miłosierdzia Bożego.
Kim są zleceniodawcy?
W przypadku nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego kilka głównych osób zaakceptowało i nalegało, aby objawienia były autentyczne. Są to jego podstawowi promotorzy.
Jednym z nich był ks. Michał Sopocko, pracownik naukowy z Wilna (obecnie Litwa), któremu powierzono funkcję spowiednika klasztoru Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Zgromadzenie było rozproszone po wielu domach w całej Polsce. W Wilnie, podczas ich pierwszego spotkania, s. Faustyna Kowalska twierdzi, że rozpoznała w księdzu Sopoćce kapłana, którego widziała w wizji, a który powiedział jej, że został wybrany przez (ducha, którego wzięła za) Jezusa Chrystusa. Poinformowała go podczas ich pierwszej spowiedzi o udzielonych jej instrukcjach i jego roli w promowaniu nabożeństw. (Podczas gdy spowiednik doświadczający objawień właściwie skierowałby je z całą obojętnością i pokorą do spowiednika, aby ocenić je jako prawdziwe lub fałszywe, i nie miałby osobistej opinii na temat ich prawdziwości). Jakiś czas później przyjął to jako życiową misję.
Ks. Józef Andrasz był drugim z dwóch kapłanów, którzy opowiadali się za nabożeństwem do Miłosierdzia Bożego w jego wczesnych stadiach. Później dołączyło do nich kilku innych. Działo się to przede wszystkim bez zatwierdzenia prywatnego objawienia przez kompetentną władzę kościelną, najpierw miejscowego biskupa (ordynariusza) diecezji wileńskiej. Było to oczywiście nielegalne.
Krótka historia kultu
W 1931 roku w Płocku siostra Faustyna Kowalska otrzymała polecenie namalowania konkretnego obrazu. Było to pierwsze z serii nabożeństw. Po kilku dniach przyszło polecenie ustanowienia w Kościele nowego święta ku czci Miłosierdzia Bożego. W 1934 r., już jako spowiedniczka ks. Michała Sopoćki, otrzymała od niego pozwolenie na rozpoczęcie realizacji obrazu. W 1935 r. s. Faustyna otrzymała pomysł założenia zgromadzenia poświęconego jej objawieniom i poprowadzenia go. W tym przypadku to ks. Sopoćko zasugerował zgromadzenie, a głosy były kontynuowane.
Później w tym samym roku otrzymała przez lokucję koronkę. W 1937 r. powiedziano jej w ten niezwykły sposób o nowym nabożeństwie, Godzinie Miłosierdzia. Głosy udzielające instrukcji obiecywały również wielkie łaski, w tym pełne odpuszczenie grzechów (przewyższające łaskę odpustu zupełnego, równoważnego chrztowi), gwarantowane zbawienie i spełnienie wszystkich życzeń dotyczących wszelkich rzeczy materialnych i duchowych, dla tych, którzy praktykowali i propagowali różne nabożeństwa. Podobnie, nabożeństwa zastępują ustaloną praktykę katolicką, na przykład koronka ma być odmawiana za umierających (bez wzmianki o Ekstremalnym Rozgrzeszeniu lub tradycyjnych modlitwach za umierających), a nowenna poprzedza Niedzielę Miłosierdzia Bożego, sama zastępując Niedzielę Niską, z modlitwami nowenny rozpoczynającymi się w Wielki Piątek i skutecznie odejmując od Wielkiego Tygodnia.
Nabożeństwo to było rodzajem niezatwierdzonego prywatnego objawienia, których jest wiele w świecie katolickim, a większość z nich okazała się fałszywa. Zostało przyjęte z gorliwością przez jego głównych orędowników, małą garstkę polskich księży. Został on natychmiast odrzucony przez biskupa Wilna, diecezji s. Faustyny w tym czasie, działającego jako kompetentny sędzia w imieniu Kościoła powszechnego. Sprzeciwił się jej oficjalnie, a jego opinia wraz z opiniami polskiego episkopatu stała się podstawą kwestionariusza, o który poprosiło Święte Oficjum w Rzymie. W 1958 r., na podstawie odpowiedzi polskich biskupów, Święte Oficjum wydało dekret do biskupów polskich zabraniający kultu w Polsce, w 1959 r. został on powtórzony w skróconej formie i opublikowany w oficjalnym dzienniku Świętego Oficjum. Obowiązywał on do czasu, gdy zmiany po Soborze Watykańskim II pozwoliły przyszłemu papieżowi Janowi Pawłowi II na zniesienie zakazu w 1978 roku.
Kim jest Siostra Faustyna?
Siostra Faustyna Kowalska urodziła się w 1905 r. jako Helena, trzecia córka Stanisława i Marianny Kowalskich w małej wiosce Głogowiec w centralnej Polsce. Rodzina była pobożna, pracowita i utrzymywała się z pracy na roli. Brak pieniędzy i wykształcenia uniemożliwił Helenie rozwijanie jej żywej inteligencji w formalnej szkole i na wyższych uczelniach, ale ojciec nauczył ją czytać i podzielił się z nią swoim księgozbiorem. Była ulubionym dzieckiem licznej rodziny, co wzbudzało niechęć rodzeństwa, które widziało preferencyjne uczucia rodziców. Była pobożna i twierdzi, że jako małe dziecko miała skłonność do stanu zakonnego, ale nie pytała żadnego z rodzinnych księży o taką możliwość, zamiast tego od dzieciństwa do nastoletniego życia w kilku miastach jako gospodyni domowa.
Siostra Faustyna doświadczała dziwnych zjawisk w dzieciństwie i jako nastolatka, czasami widząc niewyjaśnione światła tam, gdzie naturalnie nie istniały. Nagły początek niezwykłych przeżyć ogarnął ją w Łodzi, początkowo na potańcówce, kiedy to zobaczyła wyraźnie, wizualnie, ubiczowane ciało Jezusa Chrystusa, który skarcił ją za to, że nie przeszła i nie wstąpiła do klasztoru. Była to pierwsza z setek wizji i objawień, o których pisała w swoim dzienniku. Jej rodzice sprzeciwili się, by została zakonnicą, ale ona natychmiast potraktowała wizję jako okazję do odwiedzenia Warszawy, bez planowania i przygotowania, i szukania klasztoru. Jej życie było naznaczone ciągłymi chorobami z powodu braku pożywienia, spowodowanego postem, który podjęła bez rady księdza, najpierw w tym nastoletnim okresie. Choroba zakończyła jej życie w wieku 33 lat.
Życie zakonne s. Faustyny było naznaczone różnymi niepokojącymi epizodami, które tylko zaostrzyły się wraz z nadejściem “proroczej misji”, co do której była pewna, że została powołana do jej wypełnienia (niezależnie od instrukcji przełożonych na początku, a często wbrew nim). Obejmowało to konflikty i napięcia ze wspólnotą i Matkami Przełożonymi. Można śmiało powiedzieć, po zapoznaniu się z historią nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, że byłaby ona zupełnie inna wtedy i teraz, gdyby s. Faustyna poprosiła o kompetentne kierownictwo duchowe, w pełni z nim współpracowała i otrzymywała je w czasie swoich wizji i lokucji.
Chronologia wydarzeń
25 sierpnia 1905 r.
Narodziny trzeciego dziecka w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich we wsi Głogowiec.
1914
Pierwsza Komunia Święta Helenki Kowalskiej udzielona przez proboszcza ks. Józefa Chodyńskiego w Świnicach Warckich.
1921
Helen rozpoczyna służbę domową u Kazimierza i Leokadii Bryszewskich w Aleksandrowie Łódzkim.
Jesień 1922 r.
Helen Kowalska wyjeżdża do Łodzi w poszukiwaniu pracy; zatrzymuje się u wuja Michała Rapackiego przy ul. Krośnieńskiej 9.
Lipiec 1924 r.
Wyjazd Heleny Kowalskiej do Warszawy w celu wstąpienia do klasztoru. Praca u Aldony Lipszyc, w Ostrówku, powiat Klembów. Pierwsza wizyta w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i wstępne przyjęcie przez Matkę Michaelę Moraczewską.
1 sierpnia 1925 r.
Helena Kowalska wstępuje do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy ul. Żytniej w Warszawie.
Sierpień 1925 r.
Postulantka Helena Kowalska wyjeżdża do Skolimowa, domu wypoczynkowego Zgromadzenia, aby odzyskać zdrowie.
30 kwietnia 1926 r.
Uroczystość złożenia welonu, podczas której otrzymała habit i imię zakonne: s. M. Faustyna. Tego dnia bp Paweł Kubicki z Sandomierza przewodniczył ceremonii złożenia welonu oraz pierwszej i ostatniej profesji zakonnej.
30 kwietnia 1928 r.
Pierwsze śluby zakonne (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa) Siostry Faustyny złożone na jeden rok i odnawiane każdego roku aż do momentu złożenia profesji wieczystej.
31 października 1928 r.
Siostra Faustyna wyjeżdża do Warszawy, by pracować w kuchni.
21 lutego 1929 r.
Siostra Faustyna udaje się do Wilna, aby zastąpić s. Petronelę Basiurę, która przechodzi trzecią probację.
11 czerwca 1929 r.
Powrót Siostry Faustyny z Wilna do Warszawy (klasztor przy ul. Żytniej).
Czerwiec 1929 r.
Siostra Faustyna udaje się do nowo powstałego domu Zgromadzenia na Grochowie w Warszawie przy ulicy Hetmańskiej.
7 lipca 1929 r.
Siostra Faustyna udaje się do Kiekrza, by zastąpić w kuchni chorą s. Modestę Rzeczkowską.
Październik 1929 r.
Pobyt Siostry Faustyny w Domu Generalnym przy ul. Żytniej w Warszawie.
Maj-czerwiec 1930 r.
Przyjazd Siostry Faustyny do Płocka i praca w sklepie piekarniczym. Pobyt Siostry Faustyny w domu filialnym w Białej (10 km od Płocka).
22 lutego 1931 r.
Początek “misji prorockiej” w życiu Siostry Faustyny. Pierwsza wizja “Jezusa Miłosiernego” i polecenie namalowania obrazu.
Luty 1931 r.
Rozkaz “Jezusa” dotyczący ustanowienia Święta Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy.
Listopad 1932 r.
Siostra Faustyna udaje się na trzecią probację do Warszawy.
18 kwietnia 1933r.
Przyjazd Siostry Faustyny do Krakowa.
1 maja 1933 r.
Siostra Faustyna składa profesję wieczystą w Krakowie. Uroczystościom przewodniczy bp Stanisław Rospond.
23 maja 1933 r.
Podróż Siostry Faustyny z Krakowa do Wilna. Po drodze zatrzymuje się w Częstochowie; w Wilnie rozpoczyna pracę w ogrodzie.
Czerwiec 1933 r.
Pierwsze spotkanie Siostry Faustyny ze spowiednikiem ks. Michałem Sopoćko, kierownikiem duchowym w Wilnie.
2 stycznia 1934
Pierwsza wizyta w pracowni malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, gdzie chodziła ze swoją przełożoną matką Ireną Krzyżanowską.
26-28 kwietnia 1935 r.
Pierwsza publiczna ekspozycja obrazu Jezusa Miłosiernego w kościele Ostrobramskim w Wilnie.
Maj 1935 r.
Pierwsze objawienie dotyczące idei nowego zgromadzenia. Pomysłodawcą był ks. Sopoćko.
13-14 września 1935 r.
Objawienie Koronki do Miłosierdzia Bożego Siostrze Faustynie.
8 stycznia 1936 r.
Wizyta Siostry Faustyny u arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego, podczas której ogłosiła żądanie “Jezusa” dotyczące założenia nowego zgromadzenia.
21 marca 1936 r.
Podróż Siostry Faustyny z Wilna do Warszawy.
25 marca 1936 r.
Przyjazd Siostry Faustyny do Walendowa i późniejsza podróż do Derd.
11 maja 1936 r.
Siostra Faustyna udaje się do Derdów na stały pobyt w Krakowie w towarzystwie Siostry Edmundy Sekul.
12 maja 1936 r.
Przyjazd Siostry Faustyny do Krakowa.
27 grudnia 1936 r.
Siostra Faustyna udaje się na dalsze leczenie do szpitala na Prądniku.
27 marca 1937 r.
Siostra Faustyna wraca ze szpitala do klasztoru w Łagiewnikach.
29 lipca 1937 r.
Siostra Faustyna wyjeżdża na leczenie do Rabki.
10 sierpnia 1937 r.
Siostra Faustyna wraca z Rabki do Krakowa.
Październik 1937 r.
Objawienie Godziny Miłosierdzia w Łagiewnikach, Kraków.
5 października 1938 r.
Ostatnia spowiedź Siostry Faustyny u ks. Józefa Andrasza (o godz. 16.00). Modlitwy kapelana o. Teodora Czaputy i sióstr przy łóżku umierającej Siostry Faustyny. Siostra Faustyna umiera (o godz. 22.45) w obecności Siostry Amelii Sochy i Siostry Eufemii Traczyńskiej.
7 października 1938 r.
Pogrzeb Siostry Faustyny odbył się w pierwszy piątek miesiąca i święto Matki Bożej Różańcowej. Mszę św. odprawił o. Władysław Wojtoń SJ przy głównym ołtarzu, a o. Tadeusz Chabrowski SJ przy ołtarzu Najświętszego Serca Pana Jezusa. W pogrzebie nie uczestniczyli członkowie rodziny Siostry Faustyny, ponieważ nie chciała ona narażać ich na koszty podróży. Siostra Faustyna została pochowana na cmentarzu klasztornym w ogrodzie Zgromadzenia.
(Powyższe zostało zaczerpnięte, z poprawkami, z tej strony internetowej).