Informacje na temat objawienia prywatnego

Prywatne rewelacje

Artykuł z Encyklopedii Katolickiej

Istnieją dwa rodzaje objawień: (1) objawienia powszechne, które są zawarte w Biblii lub w depozycie tradycji apostolskiej przekazywanej przez Kościół. Zakończyły się one wraz z przepowiadaniem Apostołów i wszyscy muszą w nie wierzyć; (2) objawienia szczególne lub prywatne, które nieustannie pojawiają się wśród chrześcijan (zob. KONTEMPLACJA). Kiedy Kościół zatwierdza prywatne objawienia, oświadcza jedynie, że nie ma w nich nic sprzecznego z wiarą lub dobrymi obyczajami i że można je czytać bez niebezpieczeństwa, a nawet z korzyścią; w ten sposób nie nakłada się na wiernych obowiązku wierzenia w nie. Mówiąc o takich objawieniach, jak (np.) objawienia św. Hildegardy (zatwierdzone częściowo przez Eugeniusza III), św. Brygidy (przez Bonifacego IX) i św. Katarzyny ze Sieny (przez Grzegorza XI) Benedykt XIV mówi: “Nie jest obowiązkowe ani nawet możliwe, aby dać im zgodę wiary katolickiej, ale tylko ludzkiej wiary, zgodnie z nakazami roztropności, która przedstawia je nam jako prawdopodobne i godne pobożnej wiary)” (De canon…, III, liii, xxii, II).

Iluzje związane z prywatnymi objawieniami zostały wyjaśnione w artykule KONTEMPLACJA. Niektóre z nich są na pierwszy rzut oka zaskakujące. Tak więc wizja sceny historycznej (np. życia lub śmierci Chrystusa) jest często tylko w przybliżeniu dokładna, chociaż wizjoner może być nieświadomy tego faktu i może zostać wprowadzony w błąd, jeśli wierzy w jej absolutną wierność historyczną. Błąd ten jest całkiem naturalny, ponieważ opiera się na założeniu, że jeśli wizja pochodzi od Boga, wszystkie jej szczegóły (krajobraz, ubiór, słowa, czyny itp.) powinny być wiernym odtworzeniem historycznej przeszłości. To założenie nie jest uzasadnione, ponieważ dokładność w drugorzędnych szczegółach nie jest konieczna; głównym punktem jest to, że objawiony fakt, wydarzenie lub komunikacja są ściśle prawdziwe. Można sprzeciwić się temu, że Biblia zawiera księgi historyczne, a zatem Bóg może czasami chcieć dokładnie objawić nam pewne fakty z historii religijnej. Niewątpliwie jest to prawdą, gdy chodzi o fakty, które są konieczne lub użyteczne jako podstawa religii, w którym to przypadku objawieniu towarzyszą dowody gwarantujące jego dokładność. Wizja nie musi gwarantować dokładności w każdym szczególe. Należy zatem wystrzegać się wnioskowania bez zbadania, że objawienia należy odrzucić; roztropnym postępowaniem nie jest ani wierzyć, ani im zaprzeczać, chyba że istnieje ku temu wystarczający powód. O wiele mniej należy podejrzewać, że święci byli zawsze lub bardzo często oszukiwani w swoich wizjach. Wręcz przeciwnie, takie oszustwa są rzadkie i z reguły dotyczą tylko nieistotnych spraw.

Istnieją przypadki, w których możemy być pewni, że objawienie jest Boskie. (1) Bóg może dać tę pewność osobie, która otrzymuje objawienie (przynajmniej w jego trakcie), poprzez udzielenie wglądu i dowodów tak przekonujących, że wykluczają wszelką możliwość wątpliwości. Możemy znaleźć analogię w porządku naturalnym: nasze zmysły podlegają wielu iluzjom, a jednak często postrzegamy jasno, że nie zostaliśmy oszukani. (2) Czasami inni mogą być równie pewni objawienia w ten sposób udzielonego. Na przykład prorocy Starego Testamentu dawali niewątpliwe znaki swojej misji; w przeciwnym razie nie uwierzono by im. Zawsze istnieli fałszywi prorocy, którzy zwodzili niektórych ludzi, ale ponieważ wierni byli pouczani przez Pismo Święte, aby odróżniać fałszywych od prawdziwych, było to możliwe. Jednym z niezaprzeczalnych dowodów jest działanie cudu, jeśli jest on dokonany w tym celu i okoliczności na to wskazują. Zrealizowane proroctwo jest równie przekonujące, gdy jest precyzyjne i nie może być wynikiem przypadku lub przypuszczenia złego ducha.

Oprócz tych raczej rzadkich sposobów formułowania opinii, istnieje jeszcze jedna, ale dłuższa i bardziej skomplikowana metoda: omówienie powodów za i przeciw. Z praktycznego punktu widzenia takie badanie często daje jedynie mniejsze lub większe prawdopodobieństwo. Może się również zdarzyć, że objawienie można uznać za Boskie w jego szerokich zarysach, ale wątpliwe w drobnych szczegółach. W odniesieniu do objawień Marii de Agreda i Anny Katarzyny Emmerich, na przykład, wyrażono sprzeczne opinie: niektórzy wierzą bez wahania we wszystko, co zawierają, i są zirytowani, gdy ktoś nie podziela ich zaufania; inni nie dają objawieniom żadnej wiarygodności (zazwyczaj na podstawie a priori); w końcu jest wielu, którzy są sympatyczni, ale nie wiedzą, co odpowiedzieć na pytanie, jaki stopień wiarygodności należy przypisać pismom tych dwóch ekstatyków. Wydaje się, że prawda leży pomiędzy dwiema skrajnymi opiniami wskazanymi na początku. Jeśli istnieje pytanie o konkretny fakt związany z tymi książkami, a nie wspomniany gdzie indziej, nie możemy być pewni, że jest on prawdziwy, zwłaszcza w drobnych szczegółach. W szczególnych przypadkach wizjonerzy ci byli w błędzie: w ten sposób Marie de Agreda naucza, podobnie jak jej współcześni, o istnieniu kryształowych niebios i deklaruje, że należy wierzyć we wszystko, co mówi, chociaż taki obowiązek istnieje tylko w przypadku Pisma Świętego. W 1771 r. Klemens XIV zakazał kontynuowania jej procesu beatyfikacyjnego “z powodu książki”. Katarzyna Emmerich również dała wyraz fałszywym lub nieprawdopodobnym opiniom: uważa pisma pseudo-Dionizego za należne Areopagicie i mówi dziwne rzeczy o ziemskim Raju, który według niej istnieje na niedostępnej górze w kierunku Tybetu. Jeśli można kwestionować ogólne stwierdzenie faktów podanych w tych dziełach, możemy z prawdopodobieństwem przyznać, że wiele z nich jest prawdziwych. Ci dwaj wizjonerzy prowadzili życie uważane za bardzo święte. Kompetentne autorytety uznały ich ekstazy za boskie. Rozsądnie jest zatem przyznać, że otrzymali oni specjalną pomoc od Boga, chroniącą ich nie całkowicie, ale w większości od błędu.

Oceniając objawienia lub wizje, możemy postępować w następujący sposób: (1) uzyskać szczegółowe informacje o osobie, która uważa się za w ten sposób uprzywilejowaną; (2) także o fakcie objawienia i towarzyszących mu okolicznościach. Aby udowodnić, że objawienie jest Boskie (przynajmniej w jego ogólnych zarysach), czasami stosuje się metodę wykluczenia. Polega ona na udowodnieniu, że ani demon, ani własne idee ekstatyka nie ingerowały (przynajmniej w ważnych punktach) w Boże działanie i że nikt nie retuszował objawienia po jego wystąpieniu. Ta metoda różni się od poprzedniej jedynie sposobem uporządkowania uzyskanych informacji, ale nie jest tak wygodna. Aby ocenić objawienia lub wizje, musimy być zaznajomieni z charakterem osoby nimi obdarzonej z potrójnego punktu widzenia: naturalnego, ascetycznego i mistycznego. (W przypadku tych, którzy zostali beatyfikowani lub kanonizowani, to badanie zostało już przeprowadzone przez Kościół). Nasze badanie charakteru wizjonera można przeprowadzić w następujący sposób:

1. Jakie są jego naturalne cechy lub wady z fizycznego, intelektualnego, a zwłaszcza moralnego punktu widzenia? Jeśli informacje są korzystne (jeśli dana osoba ma zdrowy osąd, spokojną wyobraźnię; jeśli jej działania są podyktowane rozsądkiem, a nie entuzjazmem itp. Jednak chwilowa aberracja jest nadal możliwa.
2. Jak dana osoba została wykształcona? Czy wiedza wizjonera może pochodzić z książek lub rozmów z teologami?
3. Jakie cnoty przejawiał przed i po objawieniu? Czy poczynił postępy w świętości, a zwłaszcza w pokorze? Drzewo można ocenić po jego owocach.
4. Jakie nadzwyczajne łaski zjednoczenia z Bogiem zostały otrzymane? Im są one większe, tym większe prawdopodobieństwo na korzyść objawienia, przynajmniej w większości.
5. Czy osoba ta miała inne objawienia, które zostały uznane za Boskie? Czy dokonał jakichś przepowiedni, które zostały wyraźnie zrealizowane?
6. Czy był poddawany ciężkim próbom? Jest prawie niemożliwe, aby nadzwyczajne łaski były udzielane bez ciężkich krzyży; ponieważ oba są znakami Bożej przyjaźni i każdy z nich jest przygotowaniem do drugiego.
7. Czy praktykuje następujące zasady: bać się oszustwa; być otwartym wobec swojego dyrektora; nie pragnąć objawień?

Nasze informacje dotyczące objawienia samego w sobie lub dotyczące okoliczności, które mu towarzyszyły, można uzyskać w następujący sposób:

1. Czy istnieje autentyczna relacja, w której nic nie zostało dodane, pominięte lub poprawione?
2. Czy objawienie zgadza się z nauczaniem Kościoła lub z uznanymi faktami z historii lub nauk przyrodniczych?
3. Czy nie naucza niczego sprzecznego z dobrymi obyczajami i czy nie towarzyszą mu żadne nieprzyzwoite działania? Przykazania Boże są skierowane do wszystkich bez wyjątku. Niejednokrotnie demon przekonywał fałszywych wizjonerów, że są wybranymi duszami i że Bóg kocha ich tak bardzo, że zwalnia ich z uciążliwych ograniczeń nałożonych na zwykłych śmiertelników. Wręcz przeciwnie, skutkiem Boskich nawiedzeń jest coraz większe odsuwanie nas od życia zmysłowego i czynienie nas bardziej rygorystycznymi wobec samych siebie.
4. Czy osiągnięcie tego jest pomocne w uzyskaniu wiecznego zbawienia? W spirytyzmie widzimy, że wywołane duchy traktują tylko o drobiazgach. Odpowiadają na bezsensowne pytania lub zniżają się do zapewniania rozrywki zgromadzonym (np. przesuwając meble); zmarli krewni lub wielcy filozofowie są przesłuchiwani, a ich odpowiedzi są żałośnie pospolite. Objawienie jest również podejrzane, jeśli jego celem jest rozstrzygnięcie spornej kwestii w teologii, historii, astronomii itp. Wieczne zbawienie jest jedyną ważną rzeczą w oczach Boga. “We wszystkich innych sprawach”, mówi św. Jan od Krzyża, “chce On, aby ludzie uciekali się do ludzkich środków” (Montée, II, xxii). Wreszcie, objawienie jest podejrzane, jeśli jest powszechne, mówiąc tylko to, co można znaleźć w każdej książce. Jest wówczas prawdopodobne, że wizjoner nieświadomie powtarza to, czego nauczył się czytając.
5. Czy po przeanalizowaniu wszystkich okoliczności towarzyszących wizji (postawy, czyny, słowa itp.) znajdujemy godność i powagę, które stają się Boskim Majestatem? Duchy wywoływane przez spirytystów często mówią w sposób trywialny. Spirytyści próbują to wyjaśnić, udając, że duchy nie są demonami, ale duszami zmarłych, którzy zachowali wszystkie swoje wady; absurdalne lub niestosowne odpowiedzi są udzielane przez zmarłe osoby, które nadal są kłamcami lub libertynami, frywolnymi lub mistyfikatorami itp. Ale jeśli tak jest, to komunikacja z tymi zdegradowanymi istotami jest ewidentnie niebezpieczna. W protestanckich “przebudzeniach” zgromadzone tłumy opłakują swoje grzechy, ale w dziwny, przesadny sposób, jakby oszalały lub odurzony. Trzeba przyznać, że są one inspirowane dobrymi zasadami: bardzo żarliwym uczuciem miłości Boga i pokuty. Ale do tego dochodzi jeszcze jeden element, którego nie można uznać za Boski: neuropatyczny entuzjazm, który jest zaraźliwy i czasami rozwija się tak daleko, że wywołuje konwulsje lub odrażające skurcze. Czasami mówi się jakimś nieznanym językiem, ale w rzeczywistości składa się on z szeregu bezsensownych dźwięków.
6. Jakie uczucia pokoju lub, z drugiej strony, niepokoju są doświadczane podczas lub po objawieniach? Oto reguła sformułowana przez św. Katarzynę ze Sieny i św. Ignacego: “U osób dobrej woli [tylko o takich tutaj mówimy] działanie dobrego ducha [Boga lub Jego Aniołów] charakteryzuje się wytwarzaniem pokoju, radości, bezpieczeństwa, odwagi; z wyjątkiem być może w pierwszej chwili”. Proszę zwrócić uwagę na to ograniczenie. Biblia często wspomina o tym zaburzeniu w pierwszej chwili objawienia; Najświętsza Dziewica doświadczyła go, gdy ukazał się jej Anioł Gabriel. Działanie demona wywołuje wręcz przeciwny skutek: “U osób dobrej woli wywołuje on, z wyjątkiem być może pierwszej chwili, niepokój, smutek, zniechęcenie, perturbację, przygnębienie”. Jednym słowem, działanie szatana napotyka tajemniczy opór duszy.
7. Często zdarza się, że objawienie inspiruje zewnętrzne dzieło – na przykład ustanowienie nowego nabożeństwa, założenie nowej kongregacji religijnej lub stowarzyszenia, rewizję konstytucji kongregacji itp., budowę kościoła lub utworzenie pielgrzymki, reformę luźnego ducha w pewnym ciele, głoszenie nowej duchowości itp. W takich przypadkach należy dokładnie zbadać wartość proponowanego dzieła; czy jest ono dobre samo w sobie, użyteczne, wypełnia potrzebę, nie szkodzi innym dziełom itp.
8. Czy objawienia zostały poddane próbie czasu i dyskusji?
9. Jeśli jakieś dzieło zostało rozpoczęte w wyniku objawienia, to czy przyniosło ono wielkie duchowe owoce? Czy suwerenni papieże i biskupi wierzyli, że tak jest i pomagali w postępie dzieła? Bardzo dobrze ilustrują to przypadki Szkaplerza z Góry Karmel, nabożeństwa do Najświętszego Serca, cudownego medalika. Są to znaki, które pozwalają nam z prawdopodobieństwem ocenić, czy objawienie jest Boskie. W przypadku niektórych osób bardzo blisko zjednoczonych z Bogiem, powolne badanie tych znaków było czasami wspomagane lub zastępowane przez nadprzyrodzoną intuicję; jest to tak zwany wpojony dar rozeznawania duchów.

Jeśli chodzi o zasady postępowania, dwie główne zostały wyjaśnione w artykule dotyczącym KONTEMPLACJI, a mianowicie

1. Jeśli objawienie prowadzi wyłącznie do miłości Boga i świętych, kierownik może tymczasowo uznać je za Boskie;
2. Na początku wizjoner powinien dołożyć wszelkich starań, aby spokojnie odrzucić objawienie. Nie powinien pragnąć go otrzymać, w przeciwnym razie narazi się na ryzyko bycia oszukanym.

Oto kilka dalszych zasad:

• Reżyser musi być zadowolony z tego, że postępuje powoli, nie wyraża zdziwienia, traktuje osobę łagodnie. Gdyby był surowy lub nieufny, zastraszyłby duszę, którą kieruje, i skłoniłby ją do ukrywania przed nim ważnych szczegółów;
• musi być bardzo ostrożny, aby zachęcić duszę do postępu na drodze świętości. Podkreśli, że jedyną wartością wizji jest duchowy owoc, który przynoszą;
• będzie modlił się żarliwie i będzie kazał modlić się temu, którym kieruje, aby potrzebne światło zostało udzielone. Bóg nie może nie dać poznać prawdziwej drogi tym, którzy Go pokornie proszą. Przeciwnie, gdyby ktoś polegał wyłącznie na swojej naturalnej roztropności, naraziłby się na karę za swoją samowystarczalność;
• Wizjoner powinien być całkowicie spokojny i cierpliwy, jeśli jego przełożeni nie pozwalają mu realizować przedsięwzięć, które uważa za natchnione przez Niebo lub objawione. Ten, kto w obliczu takiej opozycji staje się niecierpliwy lub zniechęcony, pokazuje, że ma bardzo małe zaufanie do mocy Boga i jest w niewielkim stopniu zgodny z Jego wolą. Jeśli Bóg chce, aby projekt się powiódł, może sprawić, że przeszkody nagle znikną w wyznaczonym przez Niego czasie. Bardzo uderzający przykład tego Bożego opóźnienia można znaleźć w życiu św. Juliany, przeoryszy cysterskiej z Mont-Cornillon, niedaleko Liège (1192-1258). To właśnie jej zawdzięczamy ustanowienie święta Najświętszego Sakramentu. Całe jej życie upłynęło w oczekiwaniu na godzinę Boga, której nigdy nie doczekała, gdyż nadeszła dopiero ponad sto lat po rozpoczęciu objawień.

Jeśli chodzi o zwykłe natchnienia, ci, którzy nie przeszli okresu spokoju lub całkowitego zjednoczenia, muszą wystrzegać się myśli, że słyszą nadprzyrodzone słowa; chyba że dowody są nieodparte, powinni przypisać je aktywności własnej wyobraźni. Mogą jednak przynajmniej doświadczać natchnień lub impulsów mniej lub bardziej silnych, które wydają się wskazywać im, jak postępować w trudnych okolicznościach. Jest to pomniejsza forma objawienia. Należy postępować tak samo, jak w drugim przypadku. Nie wolno nam przyjmować ich na ślepo i wbrew nakazom rozumu, ale należy rozważyć powody za i przeciw, skonsultować się z rozważnym kierownikiem i podjąć decyzję dopiero po zastosowaniu zasad rozeznawania duchów. Postawa powściągliwości, którą właśnie określono, nie ma zastosowania do prostych, nagłych i oświecających poglądów wiary, które pozwalają w wyższy sposób zrozumieć nie nowości, ale prawdy przyjęte przez Kościół. Takie oświecenie nie może mieć żadnych złych skutków. Wręcz przeciwnie, jest to bardzo cenna łaska, którą należy bardzo starannie przyjąć i wykorzystać.

Źródła

Proszę zapoznać się z pismami św. TERESY I ŚW. JANA OD KRZYŻA, passim; FILIP Z BŁOGOSŁAWIONEJ TRÓJCY, Summa theologica mysticae (Lyon, 1656), p. II, tr. iii; DE VALLGORNERA, Mystica Theologia (Barcelona, 1662), Q. ii, disp. 5; LOPEZ DE EZQUERRA, Lucerna Mystica (Wenecja, 1692), tr. v; AMORT, De revelationibus (Augsburg, 1744); BENEDICT XIV, De servorum Dei canonizatione (Rzym, 1767), l.III, c. liii; SCARAMELLI, Direttorio mistico (Wenecja, 1754), tr.iv; SCHRAM, Institutiones theologicae mysticae (Augsburg, 1777), p. II, c. iv; ST. LIGUORI, Homo apostolicus (Wenecja, 1782), append.i, n. 19; RIBET, La mystique divine, II (Paryż, 1879); POULAIN, Des graces d’oraison (wyd. 5, Paryż, 1909), tr. The Graces of Interior Prayer (Londyn, 1910).

Informacje o tej stronie

Cytat APA. Poulain, A. (1912). Prywatne objawienia. W Encyklopedia katolicka. New York: Robert Appleton Company. http://www.newadvent.org/cathen/13005a.htm

Cytat MLA. Poulain, Augustin. “Prywatne objawienia”. Encyklopedia katolicka. Vol. 13. Nowy Jork: Robert Appleton Company, 1912. .

Kościelne zatwierdzenie. Nihil Obstat. 1 lutego 1912. Remy Lafort, D.D., Cenzor. Imprimatur. +Jan Kardynał Farley, Arcybiskup Nowego Jorku.

(Ten artykuł pochodzi z tego linku).

Powrót do góry